Onze bisschop op bezoek in Ommel

Veel bewondering en steun voor processiepark

Zondag­och­tend staat hij plots in het hart van Ommel, bis­schop dr. Gerard de Korte van Den Bosch. Elk week­ein­de probeert hij in een van de 270 kerken in zijn bisdom aanwe­zig te zijn bij een eucha­ris­tie­vie­ring om mee voor te gaan in gebed maar ook om te zien wat er in die kerk gebeurt en wat er bij de mensen lokaal leeft.

In Ommel wachten hem enkele leden van de project­groep op, die ijveren voor een gron­dig herstel van het Pro­ces­sie­park Mariaoord en de ont­wik­ke­ling van een vredes­park in een deel ervan. En de bis­schop laat zich niet alleen uit­ge­breid rondlei­den door het park en in­for­meren over de laatste stand van zaken, hij denkt bovendien mee over po­ten­tiële geld­schie­ters en toont zich bereid ook actief zelf mee te helpen als lid van het comité van aanbeveling. “Als ik in­ter­me­diair kan zijn naar andere partijen, dan doe ik dat graag,” aldus de mon­seig­neur.

Na de mis van half tien en een vlug kopje thee schiet de bis­schop in zijn jas en Bertus Berkers, een van de vrij­wil­li­gers die momen­teel intensief helpen bij het achterstallige snoei­werk in het park, en Mario Bouwmans van de project­groep voegt hij toe: “Laten we maar eens een rondje maken.” Hij wil weten hoe groot het park eigen­lijk is: ongeveer een hectare; de helft heeft monu­menten­sta­tus en gaat al 106 jaar terug in de tijd, ver­tellen zij hem. Hoeveel zit­plaatsen, wil hij weten wijzend naar het buiten­ge­deelte. “1100”, weet Bertus Berkers uit zijn hoofd, “maar die hebben wij niet altijd meer nodig.” De bis­schop knikt, hij weet er alles van. “Maar in mei bij mooi weer, dan is het wel heel speciaal,” ver­volgt Bertus. “In de plannen willen we daar ook een mobiel podium maken voor concerten, uit­voe­ringen of andere ac­ti­vi­teiten die aan­slui­ten bij het vredes­park dat hier gaat komen.” Mon­seig­neur De Korte begrijpt direct hoe je zo - met meer eigen­tijdse vormen en de be­trok­ken­heid van gelo­vi­gen en niet-gelo­vi­gen – weer ge­meen­schapszin, on­der­lin­ge ver­bon­den­heid en ‘meer samen’ kunt bewerkstelligen.

Het park oogt alsof er een wervelwind door­heen geraasd heeft, de gees­te­lij­ke uit de provincie­hoofd­stad neemt het vorsend in zich op. Hij ziet de hoog­wer­ker in ruste die de kaal­slag veroor­zaakt heeft; tal van zieke bomen zijn gekapt, anderen zijn flink wat takken kwijt, verwil­derde struiken zijn teruggesnoeid, overal liggen hoopjes groen en de kring van kapellen doet vermoe­den dat daar ook een pad loopt, je ziet het momen­teel echter niet.

De A67 zie je wel vanuit het hart van het park en hoor je vooral. “Die huizen daar, die zullen toch wel dubbel geïso­leerd zijn,” vraagt de prelaat enigszins bezorgd wijzend naar de Marialaan. Bertus Berkers legt uit dat Ommel de overlast van de snelweg al zo lang verdraagt. Er was een tijd dat zelf die geluidswal ontbrak. “Heeft u mis­schien ook nog wat invloed bij Rijks­wa­ter­staat”, vraagt hij. De bis­schop kan er wel mee lachen: “We hebben een schei­ding van kerk en staat, he.”

Hij staat wat lan­ger stil bij de Mariagrot en bij de kapellen en ziet dat daar de tand des tijds en vooral de ele­menten zich niet onbetuigd hebben gelaten. Bij de Calvarie­berg wil hij meer weten over de ge­schie­de­nis van het bede­vaarts­oord, de Byzan­tijnse her­komst van het Maria­beeldje waaraan het dorp zijn status bij de vele duizen­den pelgrims heeft te danken. Bij afwe­zig­heid van Frans Martens kwijten de twee project­groeple­den zich zo goed als ze kunnen van hun his­to­rische taak, maar gelukkig heeft de bis­schop zelf ook nog wat parate kennis. Hij ziet onder aan de berg ook het hoopje blikjes dat avondlijke bezoekers hebben achter­ge­la­ten. Bertus haalt er vrij regel­ma­tig krui­wa­gens van dit soort achter­ge­la­ten troep uit. Dat is een ander onpret­tig aspect aan een park dat dichtgegroeid is en ondoorzich­tig. Bin­nen­kort zal het vanaf de Marialaan weer een transparanter en uit­no­di­gen­der aan­blik geven.

“Denkt u dat het kan lukken wat wij willen?”, is de vraag aan De Korte. Hij aarzelt geen moment: “Hier heb je veel pecunia voor nodig maar als je de begro­ting in delen kunt hakken, zou het toch moeten kunnen”, ant­woordt de bis­schop. Voor de plannen ex vredespaviljoen is alleen al een slor­dige half miljoen euro nodig. “We willen eerst de paden aanleggen zodat de mensen het park weer fatsoen­lijk in kunnen.” “Juist ja”, rea­geert De Korte. “Wat kosten de paden?” Grofweg een ton, maakt Bertus Berkers hem dui­de­lijk, net als voor de staties.

Eerder heeft hij al gevraagd of ‘we geen wel­ge­stelde katho­lie­ken in de buurt hebben’, nu noemt hij zelf enkele namen van po­ten­tiële geld­schie­ters, fondsen. Hij knikt goed­keu­rend als hij hoort dat de ini­tia­tief­groep nu grotere fondsen gaat bena­de­ren met een uitgekiend pakket aan in­for­ma­tie en een gron­dig voor­be­reid en ingekleed subsidieverzoek.

Aanbeland op het plein voor de kerk laat de bis­schop het als lid van het comité van aanbeveling niet alleen bij sug­ges­ties. Die club moet wat hem betreft heel snel bij elkaar ge­roe­pen wor­den. “We hebben allemaal onze eigen net­werken en kunnen dan kijken wat de moge­lijk­he­den zijn. Want dit is boeiend”, zegt hij. “Als ik iets kan betekenen in contacten met of als in­ter­me­diair dan hoor ik het graag. Ik ben be­schik­baar om be­lang­rijke partners bij elkaar te brengen. Met een partij als de provincie hebben wij een goeie band. Die helpt wel.”

Hij heeft lof voor wat de Ommelse mensen allemaal zelf doen, cruciaal in zijn ogen om be­lang­rijke geld­schie­ters over de streep te trekken. “Weet je”, zegt hij, “de een komt voor het geloof, de ander voor de vrede en de derde voor het groen. Dat is het mooie, daar moet je bond­ge­no­ten voor zoeken.” Als hij in zijn auto terug naar Den Bosch stapt, is dui­de­lijk dat de project­groep er een bond­ge­noot bij heeft.

(tekst en foto's over­ge­no­men van www.mariaoordommel.nl)