Asten - Klokkendorp

Luiden de klokken nou alweer?

foto: Wim Koopman

We zijn in ons dorp trots op alles wat met klokken te maken heeft! En we­reld­wijd zijn we bekend door de ko­nin­klij­ke gieterij Eijsbouts en ons klokken­mu­seum! We laten dus regel­ma­tig van ons horen. Ook onze kerktoren.

• Iedere dag om 7, 12 en 18 uur luidt de kleinste van onze 5 luid­klok­ken. Som­mi­gen weten nog dat het luidt om het Angelus­ge­bed te bid­den. Dit oeroude volks­ge­bed bestaat uit een aantal Schrift­tek­sten over de aan­kon­di­ging van Jezus en de geboorte en een aantal wees­ge­groetjes. Het is van oorsprong een vredes­ge­bed en het dateert uit de vijf­tien­de eeuw. Het chris­te­lijke Europa werd toen door het gevaar van een Turkse invasie bedreigd. In 1456 vroeg de Paus het Angelus­ge­bed te bid­den om het gevaar af te wen­den. De eeuwen door hebben de Pausen opge­roe­pen om het Angelus te bid­den en men ver­wijst dan elke keer naar het ver­trouwen dat men mag hebben dat de god­de­lijke hulp met ons zal zijn als we dit gebed bid­den.
• In Asten is het een traditie om een half uur vóór aan­vang van de vie­ring te lui­den en 5 minuten vóór aan­vang luidt dan het klên klukske (angelusklokje) dat we ons moeten haasten, want de Mis gaat bijna beginnen...
• Daar is sinds mijn aantre­den ook het kwar­tier vóór aan­vang aan toe­ge­voegd. Het half uur van te voren lui­den komt uit de tijd dat de mensen nog op het land werkten opdat ze wisten dat er een Mis zou gaan beginnen. Te­gen­woor­dig is dat niet meer rele­vant...
• We hebben vier grote luid­klok­ken en die lui­den op feest­da­gen. Op andere dagen lui­den we met 3 klokken.
• We kon­digen om 8.00 uur een over­lij­den aan. Voor een man met de zware klok en voor een vrouw met een lichte klok en voor een kind de kleinste (en lichtste) klok.
• Op vrij­dag om 15 uur lui­den we de zwaarste klok ter her­in­ne­ring aan de kruis­dood van Jezus.
• Ook wordt er geluid als er een kindje is gedoopt of omdat de pastoor bal­da­dig is en zin heeft om de klokken te lui­den...

Hebben klokken een Bijbelse grond? In de Bijbel vin­den we geen klokken maar er is wel een verge­lijk­baar iets. In het tiende hoofd­stuk van het boek Numeri, vers 1, geeft God aan Mozes de opdracht dingen te maken om het volk samen te roepen: “Maak twee trompetten van gedreven zilver. Zij zullen dienen voor het bijeenroepen van de ge­meen­schap en voor het opbreken van de leger­kampen.” In dat­zelfde hoofd­stuk vers 10 lezen we ook: “Op de dagen van vreugde, op de feesten en bij nieuwe maan moet u bij de brandoffers en slacht­of­fers op de trompetten blazen. Zij zullen de aan­dacht van God op u ves­tigen. Ik ben de Heer, uw God.”

Bij de klokken mogen wij ook denken de eerste bladzij­den van de Schrift, aan het boek Genesis waar God spreekt. In het tweede ze­ge­nings­ge­bed van een klok wordt er verwezen naar de Stem van God, “toen het eerste licht van de wereld scheen klonk uw stem in de oren van de mens om hem uit te nodigen tot deelname aan uw god­de­lijk leven, hem het onuitspreke­lijke te leren en hem te on­der­richten over al wat heil­zaam is”. De klokken mogen ons ook laten denken aan Psalm 29 waarin we horen over de Stem van de Heer.

In het lui­den mogen we ook de vraag be­luis­te­ren of we deze dag al aan God hebben gedacht. Onze God die dicht bij ons mensen is, tot Wie wij mogen spreken en Die ons bid­den hoort.

Pastoor Pieter Scheepers
(uit het pa­ro­chie­blad van februari 2017)

Waarom wachten tot ze weer lui­den?

Op YouTube von­den we onderstaand filmpje.