Een nieuw werkjaar

365 Dagen lang schrijf je je eigen verhaal, bladzijde voor bladzijde. Na 365 dagen begin je opnieuw, het vorige verhaal gaat de kast in, waar het lang­zaam vergeelt en ‘verle­den’ wordt.

Zo sluiten wij, bezige mensen, elk jaar opnieuw een verhaal af. Een verhaal van geloven in God en in elkaar. Mis­schien is het uw eerste of tweede verhaal wat af­ge­slo­ten is, bij velen is het al een compleet naslag­werk gewor­den. We ervaren ook dat we soms terug­grij­pen naar een eer­der verhaal, omdat het nog niet af is of mis­schien wel omdat we het goede ervan niet verloren willen laten gaan.

Een nieuw werk­jaar gaat beginnen en de inhoudsopgave van het volgende jaar­boek ligt alweer op tafel. Op allerlei manieren zijn we druk doende voor onze Kerk, zingend, poetsend, brieven en ver­slagen typend, op bestuur­lijk niveau of in één of andere klusjes­groep, centen tellend of geld uit­ge­vend; kortom allemaal ver­schil­lend en allemaal even druk.

Een nieuw werk­jaar staat voor de deur, alle plannen en ver­ga­de­ringen passen mis­schien niet eens in het jaar dat voor ons ligt, maar het jaar dat komen gaat is een bij­zon­der jaar. In het jaar 2020 krijgen we één dag extra, omdat het schrikkel­jaar ons een dag cadeau geeft.

Een hele dag om te doen waar je anders niet toe zou komen: Mis­schien kunnen we wat extra ver­slagen of brieven produceren... maar in een dag schrijf je niet wat er nog allemaal in je hoofd zit. Mis­schien kunnen we wat extra ver­ga­deren, maar alles wat er nog te zeggen valt kan moei­lijk allemaal op een dag gebeuren. Mis­schien is het raad­zaam om al het koper in de kerk nog eens te poetsen... maar zou­den we daar allemaal wel oog voor hebben. Mis­schien zou­den we het geld nog eens kunnen tellen, maar we zou­den ons vergissen en de volgende dag weer opnieuw moeten beginnen. Mis­schien zou­den we nog een lied kunnen leren, maar de keus is nog zo groot en we hebben alles nog niet gezongen. Mis­schien... ont­dek­ken we in die ene dag wel dat we eigen­lijk nog zoveel dagen tekort komen !

We zou­den ook helemaal niets kunnen plannen op die ene extra werk­dag. We zou­den elkaar gewoon eens kunnen ont­moe­ten, zon­der ver­ga­de­ring, zon­der pro­ce­dures en zon­der plichten. We zou­den elkaar eens in de ogen kunnen kijken en zeggen: “Mens, in jou ontdek ik Gods Geest”. We zou­den alleen moeten luis­te­ren en de ander ein­de­lijk eens zijn levens­ver­haal laten ver­tellen. We zou­den in het kloppen van een mensenhart de bewe­ging van Gods Kerk kunnen ervaren. We zou­den ont­dek­ken dat juist die andere mens onze tekorten zou aanvullen. We zou­den ook ont­dek­ken, als we elkaar eens echt aan durven kijken, dat onze God en onze Kerk, waar we een heel werk­jaar mee bezig zijn alleen maar recht van bestaan heeft in het omgaan met elkaar. We zou­den ont­dek­ken dat je alleen maar in Gods Geest kunt geloven als je in elkaar gelooft. We zullen ook in deze ene extra dag ervaren dat we toch weer tijd tekort komen, tijd voor elkaar.

Mis­schien zou­den we ons beleid weer eens aan moeten passen. Mis­schien moeten we wel meer ont­moe­tingen plannen en min­der ver­ga­de­ringen. Want ont­moe­ten is: de stap durven zetten, je ware gezicht tonen, vrees en onzeker­heid op zij schuiven en je ver­trouwen schenken aan iemand. Ont­moe­ten is niet: veel vragen stellen, aan­drin­gen of uitpluizen, beslag leggen of veroor­de­len. Ont­moe­ten is nooit: ‘moeten’. Het is aanvoelen en luis­te­ren en in elkaar Gods Geest, Gods aanwe­zig­heid ont­dek­ken.

Dat is het wat ik u wil toewensen in het ko­men­de werk­jaar... in het ko­men­de jaar van ont­moe­ting.

Pastoor Pieter Scheepers