Herfst

In deze tijd van het jaar wor­den we meer dan anders gericht op alles wat voorbij gaat. De zomer met de vele uren licht, warmte en zon is vervlogen. Je ziet het om je heen. De bloemen verwelken, de oogst wordt binnen­ge­haald met veel zwoegen en ploe­te­ren; de bla­de­ren van de bomen en struiken ver­schie­ten van kleur en vallen af om de aarde te bedekken, voor zover ze niet verzameld wor­den in o.a. gazen rekken.

Daar­naast blijven de beel­den en berichten uit de wereld van de mensen komen over rampen, over­stro­mingen, aard­be­vingen, over on­der­lin­ge strijd in vele lan­den, strijd om de macht, om vrij­heid, om meer gebied.

In deze tijd wordt al een balans opgemaakt van het afgelopen jaar en wor­den plannen gemaakt voor het komend jaar en de ko­men­de tijd. Bij dit laatste horen we, hoe velen zich zorgen maken om goede voor­zie­ningen in ons land, zorgen die ver­taald wor­den in bezuini­gingen, met uit­spra­ken van meer werk­gele­gen­heid, betere finan­cie­ring. Daarbij valt ook de zorg om de wel­vaart. Kan daar wel ie­der­een deel­ge­noot van zijn. Velen kijken naar de wetten van de economie, verbin­den er, van­wege de in hun ogen goede ont­wik­ke­ling, allerlei con­clu­sies aan die in de rich­ting gaan van bezuini­gingen op de uitgaven met name in de sociale voor­zie­ningen. Bezuini­gingen die vooral ingrijpen in de moge­lijk­he­den van zorg voor mensen die aangewezen zijn op die voor­zie­ningen. Bezuini­gingen die ook de mensen het meest raken die toch al niet veel in han­den krijgen.

Dit alles roept bij mij de gedachte op: waar zijn wij ge­ble­ven? Zijn wij ook niet in een soort herfst terecht geko­men, van min­der licht, min­der zon, min­der warmte met name voor hen die al met veel min­der moeten doen? Als ik dit hoor, zie en ik lees uit de Bijbel dan komen bij mij vragen op als: waar al onze zorg naar uit moet gaan, welke mensen vallen aller­eerst onder onze zorgen, als we die bood­schap op ons laten in­wer­ken.

In de Bijbel hoor ik over Gods zorg voor de geringsten, voor hen die niet mee­tellen. Daar lees ik over weduwen en wezen aan wie wordt voorbij gezien door mensen die het voor het zeggen hebben, over gast­vrij­heid aan de vreem­de­ling die aanklopt. We horen het direct, God trekt zich hun lot aan, zij zijn als het ware zijn gezicht dat hij laat zien. Hij verbindt zich heel direct met hun lot.

Als ik dat hoor en lees, weet ik geen goede raad met vele uit­spra­ken die spreken over kor­tingen, die hen raken die geen stem hebben, of die helemaal af­han­ke­lijk zijn van anderen. En dat alles met de norm: de wetten van de economie.

Wat is er in onze samen­le­ving aan de hand? Ik denk dat we ons hier steeds meer bewust van moeten wor­den, willen we wer­ke­lijk die bood­schap van de Bijbel en het Evan­ge­lie serieus nemen. Het is daarom goed om met een groep mensen heel uit­druk­ke­lijk te luis­te­ren naar deze bood­schap.

Samen met anderen heel direct stil te staan bij: wat het betekent om echte zorg voor anderen te hebben, opdat zij niet in koude, donkere dagen blijven zitten. Steeds sterker wordt de roep om diaconie, dienst aan anderen vanuit de Kerk. De zorg kunnen uit­spre­ken vanuit die Bood­schap van: luister naar hen die geen stem meer hebben of achter­blij­ven en aan hun lot wor­den over­ge­la­ten. Die bood­schap moet blijven klinken en blijven uit­no­di­gen om echt te zien waar we in onze samen­le­ving mee bezig zijn. Laat je niet lei­den door angst zelf iets te verliezen. Is dat ook niet wat als een rode draad door het hele evan­ge­lie loopt. Hoe kunnen we eraan meehelpen dat voor mensen, aan wie de wel­vaart voorbijgaat, uit­zicht blijft op meer licht en warmte? Pastoor

Pastoor Pieter Scheepers