Herfst

In deze tijd van het jaar worden we meer dan anders gericht op alles wat voorbij gaat. De zomer met de vele uren licht, warmte en zon is vervlogen. Je ziet het om je heen. De bloemen verwelken, de oogst wordt binnengehaald met veel zwoegen en ploeteren; de bladeren van de bomen en struiken verschieten van kleur en vallen af om de aarde te bedekken, voor zover ze niet verzameld worden in o.a. gazen rekken.

Daar­naast blijven de beelden en berichten uit de wereld van de mensen komen over rampen, over­stro­mingen, aardbevingen, over onderlinge strijd in vele landen, strijd om de macht, om vrij­heid, om meer gebied.

In deze tijd wordt al een balans opgemaakt van het afgelopen jaar en worden plannen gemaakt voor het komend jaar en de komende tijd. Bij dit laatste horen we, hoe velen zich zorgen maken om goede voor­zie­ningen in ons land, zorgen die vertaald worden in bezuini­gingen, met uitspraken van meer werk­gele­gen­heid, betere fi­nan­ciering. Daarbij valt ook de zorg om de welvaart. Kan daar wel iedereen deelgenoot van zijn. Velen kijken naar de wetten van de economie, verbinden er, vanwege de in hun ogen goede ont­wik­ke­ling, allerlei con­clu­sies aan die in de rich­ting gaan van bezuini­gingen op de uitgaven met name in de sociale voor­zie­ningen. Bezuini­gingen die vooral ingrijpen in de moge­lijk­he­den van zorg voor mensen die aangewezen zijn op die voor­zie­ningen. Bezuini­gingen die ook de mensen het meest raken die toch al niet veel in handen krijgen.

Dit alles roept bij mij de gedachte op: waar zijn wij gebleven? Zijn wij ook niet in een soort herfst terecht gekomen, van minder licht, minder zon, minder warmte met name voor hen die al met veel minder moeten doen? Als ik dit hoor, zie en ik lees uit de Bijbel dan komen bij mij vragen op als: waar al onze zorg naar uit moet gaan, welke mensen vallen aller­eerst onder onze zorgen, als we die bood­schap op ons laten in­wer­ken.

In de Bijbel hoor ik over Gods zorg voor de geringsten, voor hen die niet meetellen. Daar lees ik over weduwen en wezen aan wie wordt voorbij gezien door mensen die het voor het zeggen hebben, over gast­vrij­heid aan de vreem­de­ling die aanklopt. We horen het direct, God trekt zich hun lot aan, zij zijn als het ware zijn gezicht dat hij laat zien. Hij verbindt zich heel direct met hun lot.

Als ik dat hoor en lees, weet ik geen goede raad met vele uitspraken die spreken over kor­tingen, die hen raken die geen stem hebben, of die helemaal af­han­ke­lijk zijn van anderen. En dat alles met de norm: de wetten van de economie.

Wat is er in onze samen­le­ving aan de hand? Ik denk dat we ons hier steeds meer bewust van moeten worden, willen we wer­ke­lijk die bood­schap van de Bijbel en het Evan­ge­lie serieus nemen. Het is daarom goed om met een groep mensen heel uit­druk­ke­lijk te luisteren naar deze bood­schap.

Samen met anderen heel direct stil te staan bij: wat het betekent om echte zorg voor anderen te hebben, opdat zij niet in koude, donkere dagen blijven zitten. Steeds sterker wordt de roep om diaconie, dienst aan anderen vanuit de Kerk. De zorg kunnen uitspreken vanuit die Bood­schap van: luister naar hen die geen stem meer hebben of achter­blij­ven en aan hun lot worden over­ge­la­ten. Die bood­schap moet blijven klinken en blijven uit­no­di­gen om echt te zien waar we in onze samen­le­ving mee bezig zijn. Laat je niet leiden door angst zelf iets te verliezen. Is dat ook niet wat als een rode draad door het hele evan­ge­lie loopt. Hoe kunnen we eraan meehelpen dat voor mensen, aan wie de welvaart voorbijgaat, uit­zicht blijft op meer licht en warmte? Pastoor

Pastoor Pieter Scheepers