Groen! Groen!

Bron: www.snackwagendejuffer.nl

Mijn zus ver­telde laatst een verhaal. Zij en mijn zwa­ger gingen met mijn twee neefjes naar een ijssalon. Ze vroeg aan de oudste (8 jaar): “welke bolletjes ijs wil je hebben?”. Hij zei: “appel-mango-smaak”. Toen vroeg mijn zus aan de jongste (3 jaar): “en jij Hugo, welke bolletjes ijs wil jij hebben?” Hij zei: “Groen! Groen!”. Mijn zus draaide zich om naar mijn zwa­ger en vroeg: “groen?” Mijn zwa­ger zei: “ik denk dat hij pistache bedoelt. Ik ken ver­der geen groen ijs”. En jawel, nadat Hugo het bakje met de twee bolletjes pistache-ijs had gekregen, at hij het smake­lijk op (de helft na­tuur­lijk op de wangen, kleren en de grond). Kenne­lijk had hij in het verle­den al eens pistache-ijs gegeten en dit was goed bevallen. Vandaar dat hij vroeg om “groen”.

Mijn oudste neefje sprak over de smaak van het ijs (binnen­kant) en mijn jongste neefje over kleur (buiten­kant). Ik verwacht dat Hugo over een paar jaar pistache-ijs niet meer “groen” noemt maar gewoon “pistache”. Een voor­beeld van een heel men­se­lijk gegeven. Als je ouder wordt dan leer je – als het goed is – wat door de buiten­kant heen te kijken en de dingen te zien zoals ze zijn. Zoiets moet je leren in het leven. En toch is het verlei­de­lijk om ook als vol­was­se­ne stil te blijven staan bij de buiten­kant. Dat is vaak mak­ke­lijker. Dan hoef je niet door te dringen tot waar het echt om gaat. Daar moeten we altijd voor waken. Ook in ons geloof.

Over een paar dagen gaat de Kerk de zo­ge­naamde Goede Week binnen die uitmondt in Pasen: Palm­zon­dag, Witte Donder­dag, Goede Vrij­dag, Paas­wake en Paas­zon­dag. Ondanks de vele beper­kingen die we hebben, blijft dit een week die qua plech­tig­he­den heel erg rijk is. Het bulkt van de uiter­lijk­he­den: palm­tak­jes, wij­wa­ter, een kruis, Paaskaars, klokken die weer lui­den, gezang, enzo­voort. Hele mooie symbolen. Maar we mogen niet vergeten dat deze uiter­lijke symbolen eigen­lijk ver­wij­zen naar iets dat veel fun­da­men­teler is. Naar iets aan de binnen­kant. Het uiter­lijke ver­wijst naar het inner­lijke. We moeten niet stoppen bij “Groen! Groen!” maar proberen de smaak op het spoor te komen. De smaak van het geloof.

Als chris­te­nen belij­den we de kruis­dood van Christus maar ook zijn Ver­rij­ze­nis. Alle symbolieken en tekenen van ons geloof staan niet op zich­zelf. Ze ver­wij­zen naar iets anders. De Goede Week en Pasen wijzen ons op de enorme liefde van God voor het leven, voor de mens. Door de gebroken­heid van het bestaan heen overwint de liefde. En de kracht van die liefde toont zich in de mate dat het kan verdragen en dragen. Liefde tot het uiterste toe. Dat is de kern van ons geloof. De Liefde. Dat zit aan de binnen­kant.

Te mid­den van een maat­schap­pij waarin hard wordt ge­roe­pen en geschreeuwd mogen we de ko­men­de week eigen­lijk de verstilling zoeken. We wor­den op geloofs­ge­bied uit­ge­no­digd steeds meer een stap te zetten van uiter­lijk naar inner­lijk. Van “Groen! Groen!” naar de kern en zien wat het voor mij per­soon­lijk betekent dat de Zoon van God zijn leven voor MIJ heeft gegeven. En dat God Hem van de dood heeft opgewekt. In dood en leven is het laatste woord name­lijk aan God. Toen en nu. Het woord van liefde. Het Woord is Liefde.

De li­tur­gie van de Goede Week en Pasen reikt ons die weg aan. Steeds meer naar binnen toe. Naar de kern van ons leven en ons bestaan: om te leven als kin­de­ren van God in het besef dat we wor­den bemind. Om daar smaak voor te krijgen.

Pastoor Steijaert